आजभोलि जताततै गिनिज बुकमा नाम लेखाउनेहरू भेटिन्छन्, यो के चक्कर हो ?
यसलाई भर्खरै नेपालीहरूको अन्तर्राष्ट्रिय पहिचान हुन थाल्यो भनेर बुझ्नुपर्छ । हिजोसम्म नेपालीहरूमा हिमाल चढ्ने मात्र खुबी छ भन्ने थियो । किनभने जबसम्म मानिस अरूजस्तै हुन्छ, उसका बारेमा कसैले चासो राख्दैन । अहिले धमाधम नयाँ रेकर्ड राख्न थाल्नु नेपालीहरूले पनि विश्वमा नयाँ पहिचान बनाउन थाल्नु हो । कति हामी गरिब देशका गरिब जनता भनेर मात्र चिनिने ? केही फरक त हुनुपर्यो नि ।
हात मिलाउने, बल अड्याउने, चुम्बन खानेजस्ता कीर्तिमानले के अर्थ राख्छ र ?
आज संसारमा जति पनि विद्वेष, ईष्र्या अनि अशान्ति आदि किन बढेको छ ? हात नमिलाएर । लगातार हात मिलाउनुको अर्थ संसारमा शान्तिको सन्देश छर्नु हो । मैले विश्व एड्स दिवसका अवसरमा १ मिनेटमा १ सय २६ जना व्यक्तिलाई चुम्बन गरें । तीमध्ये २० प्रतिशत एचआईभी पीडित थिए । यसले विश्वमा एक दिन भए पनि एड्सविरुद्ध सन्देश प्रवाहित भयो । जन्मियो, आमा-बुबालाई दङ्ग्याउँदै जवान भयो, लभसब गरेर विवाह गर्यो, दुइर् -चार सन्तान जन्मायो र मर्यो । के यही हो जीवनको उद्देश्य ? जीवनमा केही त गर्नुपर्यो नि, होइन र ?
भनेपछि तपाईं गिनिज बुकमा कीर्तिमान राख्न मात्र जन्मनुभएको हो ?
मलाई त्यस्तै लाग्छ । ममा यति धेरै प्रतिभा केका लागि आए ? मलाई अरूले गरेभन्दा फरक काम गर्न मन लाग्छ, किन ? म जब कुनै व्यक्तिलाई दे ख्छु मेरो मनमा यो मानिसमा भएको खुबी खोतल्न मन लाग्छ । राम्रो लाग्यो भने कपी गर्न मन लाग्छ । यसको अर्थ मभित्र केही छ । यो मेरो घमन्ड होइन, आत्मविश्वास हो ।
अरू के गर्न सक्नुहुन्छ ?
यदि मसँग पैसा हुने हो भने तीन महिनाभित्र २० वटा फरक कुरामा कीर्तिमान राख्न सक्छु, तर यो २० वटा कीर्तिमान राख्न करिब ६० लाख रुपैयाँ खर्च हुन्छ । म २६ वर्षे ठिटोसँग त्यति धेरै पैसा हुने कुरा पनि भएन । मेरा लागि अरूले यति ठूलो खर्च गरिदिने कुरा पनि आएन ।
आफ्नो पैसा खर्च गरी-गरी कीर्तिमान राखेर के फाइदा ?
पैसा खर्च गरी-गरी किन पर्यटकहरू नेपाल घुम्न आउँछन् ? पैसा खर्च गरी-गरी तपाईं किन सिनेमा हेर्न जानुहुन्छ, पुस्तक पढ्नुहुन्छ ? यो त्यस्तै प्रश्न भएन र ? ठीक हो, गिनिज बुकले कीर्तिमान बनाएको एउटा सर्टिफिकेट मात्र दिन्छ, पैसा दिँदैन । रेकर्ड दाबी गर्न सञ्चारमाध्यम, देशका विशिष्ट व्यक्ति, भिडियो, त्यसको प्रोसेसिङ आदिका लागि ठूलो खर्च लाग्छ । त्यसो भन्दैमा आफ्नो खुबी संसारलाई प्रस्तुत नगर्नु ? हिमाल चढ्दा ज्यानै जाने डर हुन्छ, सरकारलाई रोयल्टी तिर्नुपर्छ । तैपनि मानिसहरू हिमाल चढेका चढयै छन्, किन ?
तपाईंले तीन महिनामै बीस्ाौं कीर्तिमान राख्न सक्छु भन्नुभयो, के-के कीर्तिमान राख्न सक्नुहुन्छ ?
कीर्तिमान त जे पनि राख्न सकिन्छ । जस्तो एउटा व्यक्तिले एक मिनेटमा सय पटक हाप्fmपेन्ट खोल्दै लगाउँदै एउटा नयाँ कीर्तिमान राखेको छ । यस्ता जुनसुकै कीर्तिमान पनि तोड्न सकिन्छ, तर जस्तो पायो त्यस्तै कीर्तिमान राखेर आफूलाई हलुका बनाउनु हुँदैन, कुनै पनि कीर्तिमानको सन्देश विश्वभरि जानुपर्छ । त्यसले नेपाललाई फाइदा हुनुपर्छ । म खेलकुद, नृत्य एवं मानवीय साहसका विषयमा बीसौं कीर्तिमान राख्न सक्छु । विशेष गरी लोकगीतको संसारभरि विभिन्न कीर्तिमान छन् । ती सबैलाई नेपाली लोकगीतले उछिन्न सक्छ । म राम्रो डान्सर पनि हुँ । म लोकनृत्यमा धेरैभन्दा धेरै कीर्तिमान राखेर चिनिन चाहन्छु ।
नयाँ-नयाँ काम गर्ने सोख कहिलेदेखि पलाउन थाल्यो ?
बाल्यावस्थामा सबै चकचके हुन्छन् । उनीहरूलाई त्यही काम गर्न मन लाग्छ, जुन ठूलाले गर्नु हुँदैन भन्छन् । म पनि त्यस्तै थिएँ, तर अरू र ममा के फरक भयो भने सबै जना उमेर बढ्दै जाँदा समाजको नियमभित्र बाँधिए, म बाँधिन सकिनँ अनि मैले सधैं नयाँ काम गरिरहें । अहिले पनि गरिरहेको छु ।
त्यस्ता नयाँ काम गर्दा कति दुःख पाउनुभयो ?
एकपटक टाउकाले नाच्ने अभ्यास गर्दा मुन्टै दोबि्रयो । अहिले पनि बेला बेलामा मुन्टो दुख्छ । हात खुट्टा मर्किने, जीउमा चोट लाग्ने कथा त दिनहुँजसो हुन्थ्यो । एकपटक बाटामा एउटा गाडी चाबीसहित राखेको रहेछ । मैले मन थाम्नै सकिनँ । ड्राइभर सिटमा बसेर त्यसलाई चलाइदिएँ । अर्को गाडीमा ठोक्किएपछि जरिवाना तिर्नुपर्यो । त्यसबेला गाउँलेहरूले मलाई हावा भन्थे, अहिले चारवटा कीर्तिमान राखेपछि गाउँको हस्ती भन्न थालेका छन् ।
गिनिज बुक कहिले देख्नुभयो ?
द्वारिका होटलका जनरल म्यानेजर धावा जिम्मा मेरो अभिभावकजस्तै हुनुहुन्छ । अरूले मेरो शैलीलाई मन नपराए पनि उहाँ सधैं नयाँ काम गर्न उक्साउनुहुन्थ्यो । उहाँको संगतले म विदेशीहरूसँग घुममिल गर्न थालें । विदेशीहरूलाई विभिन्न प्रतिभा देखाएर मनोरञ्जन गर्ने क्रममा सन् १९९७ मा एक जना बेलायती नागरिकले मलाई गिनिज बुक उपहार दिएका थिए । त्यसबेला उनले तेरो लक्ष्य यो पुस्तक हुनुपर्छ भन्यो । त्यो मेरो पहिलो गिनिज बुक देख्ने मात्र होइन, प्रेरणा दिने उपहार पनि बन्यो ।
पहिलो पटक कुन विधामा कीर्तिमान राख्ने योजना बनाउनुभएको थियो ?
गिनिज बुक हात पर्नेबित्तिकै मैले आगोमा हिडेर कीर्तिमान राख्ने योजना बनाएको थिएँ । कुनै विदेशीले १ सय मिटर आगोमा हिँडेको कीर्तिमान त्यसमा प्रकाशित भएको थियो । म त्यसैलाई तोड्न हौसिएको थिए, तर मेरा सबैजसो शुभचिन्तकले पहिलो पटकमै शरीरलाई हानी हुने कीर्तिमान नराख्न अनुरोध गरेपछि मेरो त्यो योजना त्यत्तिकै तुहियो । त्यसपछि म उल्टो हिँड्न थाले, किनभने एउटाले १२ हजार किलोमिटर उल्टो हिँडेर कीर्तिमान बनाएको थियो, म उक्त कीर्तिमान तोड्न चाहन्थें ।
त्यो कीर्तिमान त राख्नुभएन नि ?
पहिले सुरु गरे पनि यस्तो कीर्तिमान राख्न लामो समय लाग्थ्यो । म छोटो समयमा धेरै कीर्तिमान राख्न चाहन्थें । त्यसैले त्यसलाई छोडेर चोरी औंलाले अन्डा र ट्युबलाइट फुटाउन थालें ।
तपाईंले ट्युबलाइट र अन्डा फुटाएको कीर्तिमान पनि दर्ता भएको छैन नि ?
मैले १ मिनेटमा ९९ वटा अन्डा फुटाएँ । १ मिनेटमै १ सय ७० सेन्टिमिटर ट्युबलाइट फुटाए, तर गिनिज बुकले मेरो कीतिमानलाई मान्यता दिएन । उसले भरपर्दो प्रमाण पुगेन भनेर अस्वीकार गरिदियो । अन्तर्राष्ट्रिय क्षेत्रमा नेपालजस्तो अविकसित मुलुकका मानिसलाई सकेसम्म हतोत्साहित गरिँदो रहेछ । गिनिज बुकमा दर्ता हुन उसको नियम पालना गर्नुपर्छ । अलिकति पनि शंका लाग्यो भने पनि उसले अस्वीकार गर्दो रहेछ । गिनिज बुकले मान्यता नदिए पनि मैले १ मिनेटमा ९९ वटा अन्डा र १ सय ७० सेन्टिमिटर ट्युबलाइट फुटाएकै हो । यसमा म सन्तुष्ट छु ।
घरमा श्रीमती र शिशु भएको मानिस यस्तै काम गर्दै हिँड्दा परिवार कसले पालिदिन्छ ?
सुरुमा गाह्रो थियो, तर गिनिज बुकमा नाम लेखिएपछि त्यही कुरा मानिसलाई विशेष लाग्न थाल्यो । पहिले मेरो बुबा छोरा बिग्रने भयो भनेर चिन्तित हुनुहुन्थ्यो, अहिले यसैले केही गर्छ भन्न थाल्नुभएको छ । यही काम गरेबापत गिनिज इन्टरनेसनल एजुकेसन फाउन्डेसनले मलाई जागिर दिएको छ, त्यो पनि मेरै रुचिको । मैले विभिन्न प्रतिभाहरू खोजेर उनीहरूलाई गिनिज रेकर्डका लागि तयार पार्न सक्छु । मेरा पछिल्ला कीर्तिमानहरूको खर्च पनि उहाँहरूले नै बेहोरिरहनुभएको छ । हिजो यो मेरो सोख थियो, आज यही आम्दानीको स्रोत बन्न थालेको छ । भोलि मैले नृत्यमा दुई-चार कीतिमान राख्नेबित्तिकै म अन्तर्राष्ट्रिय बजारमा बिक्री हुन्छु । यसबाट थाहा हुन्छ, पढेर जागिर पाइँदैन, जागिर त प्रतिभा मात्र पाउँछ । म अहिले स्नातकोत्तर पढ ्दैछु, तर मेरो आम्दानी क्याम्पस पढाउनेहरूको भन्दा बढी छ ।
तपाईंको विचारमा मानिसको जीवन के हो ?
हरेक व्यक्तिलाई ईश्वरले विशेष प्रतिभा दिएको हुन्छ, त्यसलाई पहिचान गर्नुपर्छ । जसले आफ्नो प्रतिभालाई चिनेर सदुपयोग गर्छ, त्यही मानिस ठूलो हुन्छ । मानिसले जागिर खान होइन, आफ्नो प्रतिभा चिन्न क्याम्पस पढ्नुपर्छ । मेरो विचारमा हरेक व्यक्तिसँग गिनिज बुकमा नाम लेखाउने प्रतिभा छ । ऊ जहाँ जे गर्दैछ, त्यहीबाट उसले आफूलाई अन्तर्राष्ट्रियकरण गर्न सक्छ ।
तपाईंको विचारमा म पनि गिनिजबुकमा नाम लेखाउन सक्छु ?
किन सक्नुहुन्न ? तपाईंले यो पत्रिकामा लगातार विभिन्न क्षेत्रका मानिसहरूको अन्तर्वार्ता लिइरहनुभएको छ । अब यसलाई अलिकति दिमाग लगाएर एकै दिनमा १२ जनाको १-१ घण्टा लगाएर १२ घण्टा अन्तर्वार्ता लिनुभयो भने त्यो त झन् विशेष कीर्तिम्ाान भयो । कीतिमान त हरेकले राख्न सक्छन्, यति हो, त्यसलाई म्यानेज गर्न जान्नुपर्छ ।
0 comments:
Post a Comment